Jak mogę Ci pomóc?

Drogie Odrzykonianki,

Żałuję, że to już ostatnia relacja Waszej grupy, którą mam okazje przeczytać w tym roku szkolnym. Mam wrażenie, że wraz z upływem czasu coraz bardziej się rozkręcałyście i ograniczenia związane ze zdalnym nauczaniem stawały się mniej krępujące Wasze działania. Co uważam za sukces sam w sobie i nadaję Wam mój prywatny tytuł Bohaterek Demokracji w Czasie Pandemii!

To zresztą znajduje odzwierciedlenie w zaplanowanej przez Was pomocy koleżeńskiej. Pierwotnie inicjatywa była szykowana na warunki nauczania stacjonarnego, a Wy z sukcesem przeniosłyście ją do rzeczywistości online. Fakt ten świadczy o Waszej elastyczności, która myślę jest niezwykle cenną umiejętnością w naszych czasach.

Chciałbym również zwrócić uwagę na oblicze samorządu słuchającego, które w sposób szczególny ujawniło się w trakcie przeprowadzania ankiet nt. obszarów, gdzie uczniowie poszukują wsparcia i tam gdzie mogliby go udzielić.

Wspomniałyście że największą trudnością było zachęcenie uczniów do korzystania z pomocy. Z problemem tym mierzyły się wszystkie zespoły, które podjęły się tego wyzwania bez względu na poziom nauczania tj zarówno podstawówki, jak i szkoły średnie. Myślę, że słowem klucz mogą być tutaj właśnie słowa jakich używamy przy okazji tej inicjatywy: pomoc, korepetycje, uczniowie mający problemy w nauce i tym podobne określenia moim zdaniem mogą pogłębiać poczucie wstydu i być dodatkową barierą dla osób o niskiej samoocenie.

Jeśli będziecie zainteresowane kontynuowaniem, bardzo szczytnej idei pomocy koleżeńskiej i chciałybyście, żeby więcej osób z niej skorzystało, myślę że warto poszukać nieco innych form przekazywania wiedzy np. zamiast klasycznych korepetycji 1vs1, gdzie uczeń który umie, tłumaczy temu co nie umie, zorganizować wspólne powtórki do sprawdzianu (w małych grupach), albo do lekcji, wspólne tworzenie notatek (np. w formie map myśli), może przygotowanie jakiegoś filmiku, w którym uczniowie swoimi słowami opowiedzą o jakimś temacie.

Myślę że, że warto zastanowić się także nad przekazem w którym zachęcamy uczniów do zaangażowania w inicjatywę i zmianę słownictwa np. zamiast korepetycje i pomoc – współpraca i wspólna nauka. Zamiast szukać osób, które mają kłopoty, problemy i nie radzą sobie z jakimś przedmiotem, spróbować zapytać o chętnych do poszerzenia wiedzy, ugruntowania wiadomości itp. To są moje osobiste intuicje i nie mam pewności na ile zadziałają. Wydaje mi się, że niwelują ryzyko wchodzenia w asymetryczne role ucznia mentora, który wie i ucznia który nie umie, a które mogą być przeszkodą dla potencjalnych odbiorów samopomocy koleżeńskiej.

Bez względu na to ile ostatecznie osób skorzystało z pomocy koleżeńskiej, niewątpliwym sukcesem jest sam fakt zgłoszenia się chętnych do jej bezinteresownego udzielania. Mam przekonanie, że jest to potencjał, który drzemie w Waszej społeczności uczniowskiej i z którego będziecie mogły korzystać, nie tylko w tej inicjatywie.

Wisienką na torcie jest ostatnia myśl, którą napisałyście w relacji tzn. że uczniowie, którzy zgłosili się po pomoc, skorzystali z niej. Wasz samorząd dał wyraźny sygnał, że osoby które są w potrzebie nie muszą zostać z tym same. Piękne! Zdecydowanie uważam, że nawet jeśli tylko jedna osoba skorzystałaby z Waszej inicjatywy to z uwagi na nią byłoby warto podjąć jej trud!

Życzę Wam bardzo, żeby w Wasze koleżanki i koledzy mieli poczucie wsparcia i podmiotowości w szkole, ale żebyście Wy również miały zawsze na kogo liczyć. Spokojnej końcówki roku szkolnego i powodzenia na egzaminach i dobrego wypoczynku w wakacje.

Pozdrawiam,
Tomasz